Jeroen Zoet even terug aan De Langeleegte

25-10-2018

Onder grote mediabelangstelling schonk oud-Veendammer en huidige doelman van PSV en het Nederlands elftal Jeroen Zoet, op 8 oktober 2018 een Buurt-AED aan z’n eerste voetbalclub Veendam 1894. Dit in samenwerking met PSV, Philips en de Hartstichting. En passant kon ik Jeroen, die met een mooi interview in mijn boek staat, trots melden dat dit boek ‘De Langeleegte huilt’ inmiddels toe is aan een tweede druk…

Zoet onthult AED

Jeroen Zoet poseert met het boek ‘De Langeleegte huilt’ met op de achtergrond de gedoneerde AED. ‘Vanzelfsprekend hoop ik dat deze AED nooit gebruikt hoeft te worden,’ zei Jeroen eerder bij de overhandiging. Op dat moment natuurlijk niet wetend dat in het daaropvolgend voetbalweekend van een Veendamspeler, dankzij reanimatie en het gebruik van een op het complex aanwezige AED, het leven gered zou worden.

November 2018

25-10-2018

Deze maand deel 2 van het verhaal van Afinus de Vries over een voetbalgekke meester, een groot gezin, leren in de praktijk, de oude Willem Grol en meer.

Een voetbalgekke meester

‘Of ik nog weet waarom ik met voetballen ben begonnen? Nou, we woonden aan de Remiselaan en daar waren de jongens altijd aan het voetballen. Groot en klein. Dus als vanzelf ging ik daarin mee. Vervolgens gingen we aan het Dwarsdiep op het veld voetballen. Je groeide daarin gewoon mee. Ik had trouwens een schoolmeester op de Beneden Oosterdiepschool, meester Hoving, die gek op voetballen was. Hij speelde zelf in het eerste bij Veendam. Bij het schoolvoetbal eindigden we altijd hoog en het was voor ons via meester Hoving makkelijker om bij de voetbalclub te komen.

Ja, ik ben ook in Veendam geboren. Ook aan de Remiselaan. Het was in die tijd eigenlijk vanzelfsprekend dat je als jongen ging voetballen. Dat ging in die tijd gewoon zo. Ik was ook wel goed in andere sporten hoor. Ik kon heel aardig schaatsen. Dan deed ik mee met kortebaanwedstrijden en reed steevast in de prijzen. Ik kan me herinneren dat ik tegen Evert Kramer schaatste. Of mijn ouders er achter stonden dat ik op een gegeven moment ging voetballen? Nou nee, eigenlijk niet. Ik kom uit een gezin met acht kinderen, vier jongens en vier meiden. Ik was de middelste. Drie zussen, die na mij kwamen, leven nog. Wiepko, een broer van mij, kon ook aardig voetballen. Hij was nog beter in biljarten. Enig balgevoel kon je hem niet ontzeggen. Mijn vader overleed toen ik een jaar of zestien was. Toen werd er van mij verwacht dat ik mijn inbreng zou hebben in het gezin. Daarin paste niet dat ik ging voetballen. Nee, ik kon beter een beroep leren. Maar ik leerde wel van de praktijk.

Ik kwam op de helling bij de firma Grol te werken. Eerst op de scheepswerf in Veendam, later in Zuidbroek. Ik was daar lasser en plaatwerker. Ik deed daar gewoon het echte werk. Na de lagere school ging ik eerst werken bij kweker Kloosterhuis. Mijn beide broers werkten daar toen namelijk ook. Ik denk dat ik destijds een jaar of veertien was. Daarna ging ik dus naar de scheepswerf. Mijn vader was toen net overleden. Hij was bij de firma Grol altijd zo’n beetje kind aan huis geweest, vandaar dat ik daar ook terechtkwam. Inderdaad, zo rolde ik er mooi tussen. Ik kreeg er les van de oude Willem Grol. Van hem heb ik het echte vak van plaatwerker en lasser geleerd. Al doende kreeg ik eigenlijk de opleiding binnen het bedrijf. Daarnaast deed ik in Groningen de avondschool. Ondertussen was ik echter ook met mijn voetbalcarrière bezig.’

Lidmaatschapsbewijs Lidmaatschapsbewijs

Afinus de Vries: ‘Ik mocht de junior-contributie van fl. 2,40 in termijnen betalen. We hadden het in een gezin met acht kinderen natuurlijk niet echt breed, vandaar.’

Volgende maand deel 3 van het verhaal van Afinus de Vries over de penalty’s van Jaap Woltjes, een historisch uitnodigingskaartje, een discutabele ingooi, een ingetrokken boeking en meer.