De komende maanden volgt het verhaal van Joop Gall, zoals dat gepubliceerd is in mijn laatste boek De Langeleegte huilt. Zoals de oplettende lezer wellicht heeft meegekregen, ben ik mij aan het oriënteren op een vervolg van dit verhalenboek over profvoetbalclub Veendam. Om alvast een beetje in de stemming te komen, wil ik graag in aanloop naar het eventuele volgende deel op deze website een door de lezers als best ervaren interviews uit het eerder genoemde boek met iedereen delen. Oud-profvoetballer Joop Gall was onlangs nog een paar keer in het nieuws omdat hij tijdens het uitbreken van de coronapandemie werkzaam was in de Chinese stad Zhengzhou als trainer bij de voetbalacademie. Hij keerde terug naar Nederland, maar is inmiddels weer in China waar hij bij de voetbalschool als trainer op het veld staat.

Kortgeleden schreef het Dagblad van het Noorden over de uitverkiezing van de beste spelers plus trainer aller tijden van FC Groningen en FC Emmen. Helaas niet over SC/BV Veendam. Maar Joop Gall werd in het beste elftal aller tijden van FC Groningen gekozen als linksback. Een eervolle waardering voor de oud-speler en trainer van BV Veendam.

Het interview met Joop Gall vond plaats in mei 2017.

Deze maand deel 6 van het verhaal van Joop Gall uit het boek De Langeleegte huilt. Over een wereldprestatie, gebroken ribben, een boze modus en meer.

Zwaar benadeeld

‘Of me bijzondere voorvallen zijn bijgebleven? Eén wedstrijd met Veendam vergeet ik nooit weer. We speelden thuis tegen het Roda JC van John van Loen en Michel Boerebach. Het was tijdens het tweede jaar in de eredivisie. Ons credo was lijfsbehoud. Dat zou op zich al een wereldprestatie zijn. Tegen een club als Roda moesten we gokken op een countertje en kon je een 2-0 achterstand niet zomaar even wegpoetsen. Vooral in de uitwedstrijden voerden we deze tactiek uit. Thuis durfden we met wat meer lef te spelen. In de uitwedstrijd tegen Roda ( 3 september 1988) stonden we met 1-0 achter toen Van Loen zich in het strafschopgebied liet vallen. Iedereen kon dit zien. Onder invloed van het schreeuwende thuispubliek legde de scheidsrechter de bal toch op de stip. Ik kreeg sterk de indruk dat de arbiter ons als Veendam niet serieus nam en zwaar benadeelde. Daar kon ik ongelooflijk kwaad om worden. Het werd 2-0 en ik dacht dit kunnen we niet meer rechtbreien.

Kwalitatief kwamen we gewoon tekort. Ik stond voorovergebogen met mijn handen op mijn bovenbenen en zei tegen Ernst Söllner: ‘Pak jij hem of moet ik het doen?’ Hij zei tegen mij dat hij al twee gele kaarten had en op scherp stond. ‘Dan doe ik het wel,’ zei ik tegen Söllner. Wat gebeurde er? Wij trapten af na die 2-0 en de bal belandde ergens in een neutrale zone. Van Loen kwam sprintend mijn kant op en ik had niet tot honderd geteld en zat nog in de boze modus. Ik raakte hem vol op borsthoogte en dacht dat ik al zijn ribben had gebroken. Ik riep sorry tegen de scheids maar hij gaf me direct rood. Dat was mijn eerste rode kaart. Ik had nog geen gele kaart gehad. Ik kreeg vijf wedstrijden schorsing. We gingen in beroep, maar dat diende vier weken later. De straf bleef gehandhaafd, maar wat gebeurde er? Het is deel twee van dit verhaal.

De thuiswedstrijd tegen de club uit Kerkrade waar Jan Reker als trainer op de bank zat, was op een zaterdagavond (25 februari 1989). Het stond op een gegeven moment 4-3 voor Veendam. Huizingh scoorde twee keer en ik maakte een goal en speelde een geweldige pot. Van Loen zat op de bank omdat hij gespaard werd voor een Europacupwedstrijd. De 4-4 moest geforceerd worden. Dus op een gegeven moment liep Van Loen zich warm. De bal ging over de lijn en verdween in de dug-out bij Jan Reker. Ik wilde snel ingooien en zei tegen Jan Reker: ‘Als je die rooie erin zet, speelt hij dinsdag niet.’ Terwijl ik ingooide hoorde ik achter mij dat Reker naar Van Loen riep: ‘John zitten! John zitten!’ Hij kwam er dus niet in. Toen wist ik dat ik al een aardige status had opgebouwd. Dat ik niet met me liet sollen. Het was een andere tijd. Na die vrij ernstige overtreding van me in Kerkrade zaten John van Loen en ik na afloop gewoon een biertje te drinken. Het hoorde bij het vak. Niet dat je iemand moedwillig wilde blesseren, maar je zat er niet over te zeuren. Nu verdragen ze elkaar niet meer en wordt het via de media uitgevochten. Tegenwoordig wordt alles met tig camera’s geregistreerd. Zie maar wat er gebeurde in de catacomben bij PSV-Feyenoord. In mijn tijd had je dat niet. Ik zal maar niet vertellen wat wij allemaal flikten in die spelerstunnels.’

Volgende maand deel 7 van het verhaal van Joop Gall uit het boek De Langeleegte huilt. Over de memorabele China-reis, no-nonsense, saamhorigheid en meer.