Altijd op zoek naar de mens achter het boek (deel 11)

De komende maanden volgt op deze website in gedeelten het verhaal van de 83-jarige Kor Boven. Hij bezocht tot nu toe in zijn leven bijna 600 schrijvers van boeken. En er staan nog meer te signeren boeken - én dus te ontmoeten mensen - op zijn bucketlist. De erudiete, geboren en getogen Oost-Groninger is altijd nieuwsgierig naar de persoon achter hetgeen hij of zij publiceert. Het leverde de vitale tachtiger interessante contacten op met zowel de plaatselijke huis-tuin-en-keukenschrijver als met (internationaal) schrijvende grootheden. De in Castricum woonachtige Boven ontmoette gevierde auteurs, beroemde sporthelden, spraakmakende politici, bekende presidenten en zelfs een Nobelprijswinnaar in binnen én buitenland. Waarom lukte het Kor Boven altijd een handtekening te bemachtigen en wat drijft hem? Is het in dit geval: wie goed doet, goed ontmoet? Zeggen zijn keuzes iets over hemzelf? En waarom ontroert het gesprek dat Boven had met de in 2005 overleden joods-Oostenrijkse nazi-jager Simon Wiesenthal hem nu nog? Kortom: het verhaal van de oud-supporter van voormalig profvoetbalclub Veendam is op zichzelf al een boek waard!

Deze maand het elfde deel van het verhaal van Kor Boven over een handtekening op een krant, een bijdehante tante, een Groningse verzetsstrijdster en meer.

Moi Bert

‘Naast Jan Janssen wil ik ook nog een keer naar Eddy Planckaert. Hij was een krachtige wielrenner met veel snelheid en een sterke eindsprint. Hij verhuurt nu chalets in de Ardennen. Ja, nu zal het er een puinhoop zijn met alle wateroverlast in die regio. Het moet zich daar allemaal wat normaliseren. Nee hoor, er staat nog genoeg op het programma.’ Zijn vrouw vult aan: ‘Hij gaat stug door. Ook al is hij nu op een aardige leeftijd.’ Kor: ‘Er komen steeds weer nieuwe boeken uit en er zijn oudere boeken waarvan je het bestaan niet kende. Tja, en dan ga ik zoeken naar de schrijvers. Onlangs kwam er een boek uit van Michael van Praag. De sportbestuurder was onder meer veertien jaar voorzitter van Ajax en is nu lid van het UEFA Bestuur en Voorzitter van de Nederlandse Sportraad.’

‘Of ik andere bekende Groningers al heb gehad? Bert Visscher? Nou, daar heb ik alleen een handtekening van op een krant. Toen had hij zijn boek nog niet geschreven. Inmiddels heb ik zijn boek aangeschaft en staat hij weer op het lijstje. Ik heb al gezien waar hij voorstellingen gaat geven. Daar gaan we wel een keer naartoe. Of ik weet dat hij een oud-Veendammer is? Ja, want ik heb zijn vader wel eens ontmoet. Kees Visscher. Daar heb ik ook boeken van. Mijn moeder ging eens van het bejaardentehuis naar een verpleegtehuis. Daar was Kees Visscher toen ook. Het was in Huize Moria in Veendam. Hij was destijds ook al behoorlijk op leeftijd. Maar hij heeft daar wel zijn boeken voor mij gesigneerd. We zijn al eerder een keer bij een voorstelling van Bert Visscher geweest. Dat heette: Je wordt vanzelf moe. Nou, als publiek word je dat ook. Heb jij een zwak voor Bert Visscher? Na afloop van de voorstelling vroeg ik aan hem: Mag ik wel moi Bert zeggen? Hij zei tegen mij: ‘Moi, komst ook uut Grunnen?’ Er wordt gevraagd of hij nog in de ‘Slimste mens’ zit. Als ik vertel dat hij na een week er pas uit is gegaan, is er teleurstelling. ‘Ach, heeft-ie het niet gered? Wij ontmoetten hem destijds in Alkmaar. Daar signeerde hij een krant. Maar zoals ik al zei: ik heb nu zijn boek en ga hem weer een keer opzoeken.’

Een bijdehante tante

‘Jan Vriend van het Noordhollands Dagblad schreef een boek over Henny Huisman. Toen ik bij Jan was vroeg hij of hij mij in contact zou brengen met Henny Huisman. Ik reageerde als volgt: als je dat wilt doen, heel graag. We waren net op reis naar Polen, naar de vrouw waar ik eerder over sprak. We wisten niet dat Jan Vriend ondertussen daadwerkelijk contact had gehad met Henny Huisman. Maar bij terugkomst wordt er op een maandag bij ons thuis aangebeld. We hadden net onze kleindochter Rosalie op bezoek. Het huis lag bezaaid met speelgoed. Staat ineens Henny Huisman voor de deur. Hij zei nog: ‘Ik sta hier niet met een prijs hoor.’ Ik zei: ‘Nee hoor voor iets veel belangrijkers. Je komt een boek signeren? Kom binnen man’. Hij signeerde het boek en we maakten achter in de tuin foto’s. Hij kwam gewoon bij ons thuis. We vertelden dat we net uit Polen terug waren. Dat vond hij heel leuk. Onze kleindochter is een bijdehante tante. Toen de voordeurbel ging, deed zij open en vroeg: ‘Wie is deze meneer oma?’ Ze heeft onlangs haar gymnasiumdiploma gehaald. Een vrolijke, pientere meid. Haar zus, die drie jaar ouder is, zou gewoon als kind doorgespeeld hebben. En niet gereageerd hebben op de deurbel. Deze kleindochter heeft meer van haar opa. Ze is heel precies, punctueel. Het liefst voor de afgesproken tijd aanwezig zijn, bijvoorbeeld. Ik ben inderdaad een man van de klok.’

‘We troffen een keer een vrouw op Het Hogeland: Sietje Gravendaal-Tammens. Sietje Tammens werd in 1914 geboren in Kloosterburen en overleed in 2014 in Winsum. Ze was vroeger verzetsstrijdster in de oorlog. We waren vroeg. Ik meen dat we om 13:00 uur een afspraak hadden en we waren er al om 12:30 uur. We reden door naar een pleintje en aten daar een boterham. Daarna reden we terug. Nou, ze kwam er al aanlopen toen we stopten. Ze zei: 'Ik zag jullie wel langsrijden. Waarom kwamen jullie niet?’ Mijn vrouw zei dat haar man nogal van de klok is. Eén uur is één uur. Zei ze tegen m’n vrouw: ‘Word je niet stapelgek van zo’n man?’ Ach, iedereen heeft z’n eigenaardigheden.’

Volgende maand het twaalfde deel van het verhaal van Kor Boven over oude foto’s van Nieuw Beerta, een dierbare ontmoeting in Glasgow, een interessant boek van Lale Gül en meer.

Druk van de ketel bij Veendam 1894 na benauwde zege bij Stadskanaal:1-2

Om niet meer afhankelijk te zijn van andere uitslagen in de tweede klasse L hadden de geelzwarten aan één punt genoeg in Stadskanaal. Het werden er drie. Soms zit het namelijk tegen en soms zit het mee. Je hebt van die wedstrijden waarin je niet goed speelt, maar toch de overwinning pakt. De Veendammers voetbalden op een koude 29ste mei 2022 – de winterjas kon er bij aan – een op zijn zachts gezegd ‘matige partij’. Vooral in de eerste helft lukte er weinig. De meeste spelers haalden niet hun normale niveau. Vanaf de kant regende het daarom aanwijzingen en aanmoedigingen. Veel spelers hadden ruzie met de bal, waren slordig in de passing en kwamen overal net een stap te laat. ‘Nauwkeurig in de passing!’, werd er vanaf de zijlijn geschreeuwd. Het was aan dovemansoren gericht. Zat er dan toch nog druk op de jonge ploeg van trainer Wietse de Blois?

Desondanks gingen de jeugdige Veendammers rusten met een 0-2 voorsprong. Trouwens, al in de eerste minuut had Veendam-spits Jeffrey Peters een goede kans. Lorans al Ezo zette hem met een dieptepass alleen voor de thuisclub doelman Royce Geerlings. Helaas kreeg hij de bal niet lekker mee. Een minuut later was het aan de andere kant bijna raak. Thijs Graver kon met een katachtige redding een ‘Knoalster’ voorsprong voorkomen.

Was de veldbezetting bij de geelzwarten wel op orde? Trainer Wietse de Blois moest door absentie van Max Drewes een paar kleine omzettingen plegen. Ondanks de aanwijzingen in het veld aan elkaar ‘kom je afspraken na’, werden bijna alle ballen ingeleverd bij de blauwhemden. Jeffrey Bakker van de thuisclub had de 1-0 op zijn schoen, maar linker(centrum)-verdediger Dion Beks kwam op de doellijn zijn keeper te hulp. Geheel tegen de verhouding in kwamen de gasten op voorsprong. Ook dát is een kwaliteit. De pass van Dion Beks was op maat, Jeffrey Peters attent en met een bekeken schuiver in de verre hoek liet hij Royce Geerlings kansloos. Na een half uur moest Jeroen Japenga met een blessure het veld verlaten. Robin Mik was zijn vervanger. Veendam kon nog steeds niet de bal in de ploeg houden. De aanvallers waren aanvankelijk ook niet balvast genoeg om een groter spelaandeel af te dwingen. Ondanks de matige vertoning van de geelzwarten tot dan toe, was de mooiste aanval van de Veendammers. In de 41ste minuut flitste het ineens over links en kreeg Robin Mik de gelegenheid af te drukken. De aanval stierf echter in schoonheid. Vlak daarna produceerde Sten Vos van Stadskanaal een schot van afstand, maar Thijs Graver kreeg z’n vingertoppen er nog net achter. Het angstige spel van de Veendammers van in het begin werd meer en meer verlaten. Dat bleek bij de tweede treffer van de geelzwarten. Het was kort voor de pauze. Jeffrey Peters zette goed door waardoor zijn collega-aanvaller Dinand de Jonge bekwaam kon afronden. Je kunt de beide voorwaartsen van Veendam wel om een boodschap sturen. Ze zijn enorm doelgericht.

Na de thee probeerde Veendam te consolideren en gebruik te maken van de ruimtes die er zouden komen te liggen. Met de snelheid voorin zou dit resultaat moeten kunnen hebben. Het lang niet complete Stadskanaal probeerde de aansluitingstreffer te forceren. Symptomatisch voor het spel van de Veendammers was dat ze de thuisclub hierbij hielpen. Jeffrey Bakker profiteerde in de 64ste minuut van een misrekening van rechterverdediger Ramon de Jong en schoot loeihard binnen. Aan de andere kant was het twee keer Robin Mik die van zich deed spreken. Hij draaide zich een keer knap vrij maar Royce Geerling wist z’n doel schoon te houden. Naarmate de tijd aan het verstrijken was, begon de Veendammer aanhang op de nagels te bijten? Aanvoerder Leon Kuiper gooide zijn hele ziel en zaligheid in een reddingspoging. Hij assisteerde zijn al geslagen doelman. De hard ingeschoten bal ketste van zijn lichaam tot corner. Zou de jonge equipe van De Blois de zege over de streep kunnen trekken? Onder de supporters uit de Parkstad ook Arne Tjepkema (Veendam 1894 jo-14) en Gracjan Szurko (Veendam 1894 jo-15 en volgend seizoen FC Emmen) die helemaal op de fiets uit Veendam naar Stadskanaal waren gereden. Zij zagen in een spannende slotfase, het was inmiddels blessuretijd, dat Thijs Graver zijn team op de been hield en dat de mee naar voren gegane doelman Royce Geerlings van Stadskanaal nog op de kruising kopte. In alle hectiek die toen volgde floot de vrouwelijke scheidsrechter van dienst, S. de Jong, de wedstrijd naar het verleden.

Veendam 1894 handhaaft zich in de tweede klasse L! Voorwaar een felicitatie waard en een puike prestatie van dit jeugdige en de staf. Ze kunnen horizontaal doorstromen naar de tweede klasse zaterdag voor het volgend seizoen.

Volgende week maandag de laatste ronde van de zondagcompetitie. Thuis aan De Langeleegte tegen Rolder Boys. Veendam 1894 kan vrijuit spelen…

De naar Be Quick vertrekkende Veendammer trainer Wietse de Blois was na afloop vanzelfsprekend erg blij met het resultaat en de prolongatie van het tweedeklasserschap. Maar hij was ook realistisch over de wedstrijd. Of het een gelukkige overwinning was? ‘Het was in ieder geval een hele slechte vertoning. We hebben gewoon matig gespeeld. Natuurlijk is het heel mooi dat we de doelstelling gehaald hebben. De start was nog wel goed. Als je naar de kansenverhouding kijkt, moet je ook concluderen dat zij niet extreem veel kansen hebben gehad. We kwamen er gewoon niet goed genoeg door. Nou ja, de goals waren natuurlijk goed. Het veldspel van ons was ongeorganiseerd en heel slordig. Lewenborg gewonnen? Nou, dan was dit wel even nodig. En het is mooi dat er volgende week geen druk meer op de wedstrijd ligt. Klopt, zij waren niet compleet. Maar wij hebben ook een paar langdurig geblesseerden: Serhat, Lorenzo en Owen. Of we met Lorans er een goede impuls bij hebben gekregen? Ja, dat denk ik zeker. Hij is comfortabel aan de bal. Dat zag je vanmiddag ook weer. Hij heeft power. Zeker voegt hij iets toe. Ja, we hebben een paar keer gezwijmeld vanmiddag en toch met 2-0 voor met de rust. Dat is ook weleens een paar keer andersom geweest. Dat heb ik in de rust ook gezegd. We staan dan wel voor maar het moet in de tweede helft beter. Maar gelukkig, de druk is er nu af.

Rolder Boys overtroeft Veendam 1894 na rust: 0-3

Donkere wolken joegen over De Langeleegte. Er was op een winderige Pinkstermaandagmiddag 6 juni 2022 een voortdurende dreiging van regenachtig onheil. Veendam 1894 en Rolder Boys speelden de laatste competitiewedstrijd om des keizers baard. Voor beide teams stond er niets meer op het spel. De geelzwarten verzekerden zich vorige week al van klassenbehoud en de Roldenaren waren al zeker van nacompetitie voor een plek naar de eerste klasse. Maar beide formaties wilden echter met een goed gevoel afsluiten.

In het eerste bedrijf had Rolder Boys een optisch overwicht zonder dat het resultaat opleverde. De Veendammer formatie van scheidend oefenmeester De Blois hield de linies kort en beet zich vast in de tegenstander. Zowaar waren er enkele speldenprikjes van het jonge elftal van trainer Wietse de Blois. Aanvaller Dinand de Jonge leek al in de tiende minuut te scoren, maar hij stond randje buitenspel. Een paar minuten was het Lorans al Ezo die een schot produceerde dat maar rakelings naast ging. Ook Robin Mik mikte helaas voor de Veendammers over. Tijdens een onderbreking kwam Dinand de Jonge tactische informatie bij zijn coach halen. Hij liep zich tot dan toe het snot voor de ogen. Ik hoorde hem zeggen: ‘Ik ben de diepste man, maar kan het allemaal op het midden niet belopen.’ Wat de trainer hem toefluisterde kon ik helaas niet horen. De afzwaaiende coach riep z’n team voortdurend vanaf de zijlijn toe: ‘Blijf hoog, houd druk!’

Het overwicht van de gasten kwam ook tot uiting in het aantal corners. Veendam-doelman Thijs Graver moest enkele keren reddend optreden. Voortdurend loerde er gevaar. Net als het weer echter, leek het voor de geelzwarten steeds goed af te lopen. Rolder Boys is ook gewoon een goede ploeg. Ook een fysiek sterk elftal. Het team van de aan De Langeleegte woonachtige trainer Rick Slor, wiens zoon als linksback acteerde, is in goeden doen. Ze zijn de laatste tijd zoals ze zo mooi zeggen ‘in the winning mood’. Tot aan de thee hielden de Veendammers echter stand. Er werd door beide elftallen niet gescoord.

In de rust bleef sterkhouder Lorans al Ezo geblesseerd in de kleedkamer achter. Het leek of na de hervatting de wind aanwakkerde. Het stond in de lengterichting van het hoofdveld. De hoekvlaggen wapperden venijnig. Het leek of de Roldenaren ook iets meer gif in hun spel legden. Door het uitvallen van de fysiek sterke middenvelder van Veendam en daardoor enkele onvermijdelijke omzettingen, leek Veendam daarna de grip volledig kwijt te zijn. Het was jammer dat de verder prima spelende Ramon de Jong ze een klein beetje hielp. Hij verslikte zich in topscorer Per Kirchhoff. Hij schoot bij het uitverdedigen tegen hem aan waarna de bal achter doelman Thijs Graver als de bliksem insloeg. Daarna was het verzet van de geelzwarten gebroken en liep Rolder Boys door Sander Jansen en Siemen Krikke uit naar 0-3. In de tweede helft speelden de gasten uit Rolde het soeverein uit. Af en toe werd er ook een beetje naïef uitverdedigd door de Parkstedelingen. Trainer Wietse de Blois probeerde het nog met enkele frisse krachten, maar Jasper Bijl, Martijn Rosies, Bastiaan Veltens en ook Jeffrey Peters konden de Veendammer weergoden niet meer gunstig stemmen. Een omhaaltje van Dinand de Jonge was het enige wapenfeitje. Het was geen schande voor Veendam 1894 om van deze sterke ploeg te verliezen. Ze konden met opgeheven hoofd het veld verlaten. De regen zou pas later komen….met bakken uit de hemel.

Na afloop peilde ik de reacties van beide trainers. De vertrekkende Veendam 1894-trainer Wietse de Blois : ‘In de eerste helft speelden we redelijk georganiseerd. Af en toe was het te gehaast. Dan was het de hoge bal. Maar we verdedigden goed en kwamen er een paar keer gevaarlijk uit. In de tweede helft was het van onze kant heel matig. Ja, het uitvallen van Lorans maakt een verschil, maar daar lag het niet per se aan.’

Rolder Boys-trainer Rick Slor: ‘Wat mijn visie op de wedstrijd is? Uiteindelijk winnen we de wedstrijd terecht. Wietse heeft z’n organisatie goed staan. Het is heel lastig om daar doorheen te voetballen. Zeker in de eerste helft. Ik vind dat we 10, 15 procent te weinig geven. In het aansluiten en terug sluiten. Hij heeft het heel goed en compact staan. Daar kom je niet zomaar doorheen. Waarom het in de tweede helft wel lukt? We geven 10, 15 procent meer en zij worden wat moe waardoor de organisatie minder wordt. Om dat vast te houden. Dat vraagt nogal wat concentratie. Ook in de hoofden. Ja, soms heb je een foutje van de tegenstander nodig. Ja, het klopt, die dwingen we ook af. Of we er goed voorstaan voor de nacompetitie? Ja, waarschijnlijk moeten we tegen Stadspark. Het gaat erom hoe goed jezelf bent. De laatste weken zijn we redelijk in goeden doen. Ik heb er alle vertrouwen in. Trouwens, voor de annalen. In precies hetzelfde doel als vanmiddag. Wie maakte bijna precies zo’n doelpunt bij BV Veendam-MVV?’

Ik weet het nog goed omdat ik er zelf bij was: Rick Slor! Rick Slor voetbalde in totaal 12 seizoenen voor BV Veendam en kwam tot 366 wedstrijden waarin hij 15 doelpunten maakte. Een van die goals maakte hij op 6 oktober 1996 door zich vroeg in de wedstrijd voor een uittrappende doelman van MVV te gooien. Via het lichaam van Slor verdween de bal in het doel. BV Veendam won het duel voor 4000 toeschouwers uiteindelijk met 4-0. De andere treffers kwamen op naam van Hennie Meijer, Bert Stokkingreef en Joseph Oosting (penalty). Waarvan akte!

Jubileumwedstrijd VV Gieterveen-Oud Veendam

Gezien op vrijdagavond 3 juni 2022 in Gieterveen. In het kader van het 60-jarig jubileum van de plaatselijke voetbalvereniging stond er op het sfeervolle sportpark de Hoogkaamp een heuse jubileumwedstrijd op het programma. Hoewel de concurrentie groot was (België-Nederland), was het hoofdveld redelijk omzoomd met nieuwsgierige bezoekers. Volgens het programmaboekje zou het een wedstrijd worden waar nog lang over zou worden nagepraat.

In ieder geval veel bekende gezichten. De wedstrijd die 2 x 35 minuten duurde gaf zeker aanleiding tot (nostalgische) gesprekstof.

Oud Veendam won het jubileumonderonsje met 3-2 door fraaie treffers van Haaye Feenstra (stiffie), Angelo Cijntje (streep met links) en Marnix Kolder (lob).

Vrouwen Veendam 1894 op jacht naar tweede klasse: 4-1 winst op Achilles 1894!

Belofte maakt schuld. Lange tijd geleden beloofde ik de ambitieuze trainer/coach van Veendam 1894 VR-1, Henk van Calker, dat ik verslag van een wedstrijd zou doen als er iets op het spel stond. En er stónd iets op het spel op een mooie zomerse zaterdagmiddag 11 juni 2022. De geelzwarten speelden namelijk hun eerste nacompetitieduel tegen de vrouwen uit Assen aan de eigen Langeleegte. Het was een do-or-die wedstrijd. Alleen de winnaar zou naar de volgende ronde gaan. En de winnaar daarvan zou op neutraal terrein gaan strijden om een plekje in de tweede klasse voor vrouwen. Iets wat beide even oude verenigingen nastreven in hun ambitie. Dus de neutrale toeschouwers konden zich verheugen op een spannend potje vrouwenvoetbal.

Vooraf had ik even contact met de afzwaaiende Veendammer trainer/coach Henk van Calker. Na zoveel jaren zijn hele ziel en zaligheid er tegenaan gegooid te hebben, is het tijd voor een frisse wind. Hoe noem je zoiets? Het zou kunnen zijn dat de houdbaarheidsdatum heel misschien voorzichtig in zicht komt, zodat Van Calker zich alleen kan gaan richten op het technische gebeuren rondom het meisjes- en vrouwenvoetbal in de Parkstad. Om het verder uit te bouwen en het ambitieniveau waar te maken. Het zou hem gegund zijn om met een aansprekend succes afscheid te nemen van zijn rol als trainer/coach van de vrouwen. Ik vroeg de sympathieke vrouwenoefenmeester of ik voor de wedstrijd even een fotootje mocht nemen van de selectie. Of zou dat teveel afleiden van de voorbereiding op de wedstrijd? Ruim voor de wedstrijd kon het, waardoor de wedstrijdvoorbereiding en de warming-up vervolgens volgens een vast stramien zou kunnen worden afgewerkt. Het gaf maar weer eens aan dat deze middag door de technische staf niets aan het toeval zou worden overgelaten.

In een bij vlagen boeiende wedstrijd trokken de Veendammer vrouwen pas een kwartier voor tijd zeer verdiend aan het langste eind. De thuisblijvers en vrouwenvoetbalcriticasters kregen weer eens ongelijk. Er gebeurde deze middag van alles wat een wedstrijd interessant en boeiend maakt. Een spannend scoreverloop, strijdlust, scrimmages in het strafschopgebied, prachtige goals en van tijd tot tijd mooie opgezette aanvalspatronen. Het duel was een ode aan de ontwikkeling van het feminiene voetbal. Het tekende ook de ambitie van beide verenigingen.

De Veendamvrouwen kwamen sterk uit de startblokken. Er waren een paar hoopgevende aanvallen zowel over rechts als links. Vanuit de middenlinie werd er gestrooid met enkele prachtige steekballen waar linkeraanvalster Melissa Nijborg dreigend mee werd. Eigenlijk tegen de verhouding in kwamen de gasten uit Assen op voorsprong. Veendam-doelvrouw Renee Nuus schoot tegen Achilles 1894-spits Jolien Penning aan waarna de bal pardoes in het doel belandde: 0-1. De Assense targetvrouw was een voortdurende dreiging voor de Veendamse defensie. Ze was een van de beteren bij de gasten. Hoewel het spel daarna op en neer golfde hadden de geelzwarten een groter spelaandeel. Al in de 18de minuut trok linkerspits Melissa Nijborg de stand alweer gelijk. Ze reageerde attent bij een afgeketst schot en schoot onberispelijk binnen. Halverwege de eerste helft verzuchtte teammanager Tammo van Weerden: ‘We hadden allang met 3-1 moeten voor staan. We zijn veel sterker.’ Trainer/coach Van Calker analyseerde op dat moment het manco. ‘We moeten meer doorbewegen en het tempo is te traag.’ Aan de kant van thuisclub was aanvoerster Wiselie Kamphuis een verademing. Net als libero Franz Beckenbauer in z’n glorietijd stond ze als slot op de deur altijd op de goede plek. Ze combineert spelinzicht met voetballend vermogen. Ze staat strategisch altijd goed opgesteld en zoekt voortdurend naar voetballende oplossingen. Ook schakelt ze zichzelf af en toe in op het middenveld. Ook schroomt ze niet, als het moet, stevig in te grijpen. Wel met faire middelen. Wiselie heeft een atletisch voorkomen. Kortom: een vrouwelijke groeibriljant. Een genot om naar te kijken. Het is te hopen voor Veendam 1894 dat ze aan De Langeleegte blijft voetballen. Nadat Melissa Nijborg nog een mogelijkheid kreeg, was Achilles 1894 door Veendamse slordigheden een paar keer dreigend. Door een te korte terugspeelbal van linkerverdedigster Jennifer van der Veen gooide keepster Renee Nuus zich heldhaftig voor de bal. Ze redde daarmee haar team. Na een korte blessurebehandeling kon ze gelukkig verder spelen. Hoewel het grootste gedeelte van de eerste helft Veendam een overwicht had en Achilles loerde op een gevaarlijke counter, bleef het tot de pauze bij 1-1. Op de vraag of de vrouwen thee of ranja wilden, lieten de speelsters gezien de zomerse temperatuur weten dat de voorkeur uit ging naar ranja.

Na de pauze vroeg ik Henk van Calker wat hij zijn vrouwen in de rust had gezegd. ‘Het tempo moet omhoog. Ik heb ze ook verteld dat ze scherper moeten zijn. Veel scherper. Je moet de tegenstander gewoon stuk spelen. Want dan moeten ze komen en krijgen we ruimte.’

In het tweede bedrijf was Veendam 1894 ook de bovenliggende partij. Het resulteerde in enkele gevaarlijke indraaiende corners. Miraculeus verdween de bal een paar keer over en naast het doel van de Assense goalie. Het zat de Veendamse vrouwen in die zin niet mee. De voorsprong liet op zich wachten. Ondanks een paar prachtige, over meerdere schijven lopende, aanvallen. Totdat een nieuwe hoekschop uiteindelijk succes opleverde. Susan de Jong torende boven iedereen uit, timede uitstekend en kopte de bal prachtig in de uiterste hoek. Heel even moest uw verslaggever denken aan kopballen van een legendarische spits die ze ook zo kon maken. Voetballegende Dick Nanninga die één seizoen voor Veendam uitkwam. Het was een kopbal uit het boekje. Een heel belangrijke ook. Want daarmee was het verzet van Achilles 1894 definitief gebroken. Even later viel de 3-1 te noteren. Mikal Ouwejan zette bij de achterlijn goed door. De Drentse doelvrouw verslikte zich en de bal kroop in het doel. Vlak voor tijd bepaalde Daphne de Jong de eindstand, met een krachtige uithaal van afstand met links, op 4-1. De gastendoelvrouw was volstrekt kansloos.

Veendam 1894 VR-1 kan zich gaan opmaken voor de tweede ronde van de nacompetitie. In Groningen tegen Oranje Nassau VR-3. We gaan het volgen!

Wat vond trainer/coach Henk van Calker van deze nacompetitieconfrontatie. ‘Het verhaal van deze wedstrijd? Het was de bedoeling dat we er scherper invlogen. Dat we het tempo hoog zouden houden. In de eerste helft hebben we dit verzaakt. In de tweede helft hebben we dat behoorlijk kunnen bijsturen. Waar het geluk in de eerste helft niet aan onze zijde lag, draaiden we dat om. Ik vind het een heel erg verdiende overwinning. Bij vlagen hebben we het voetbal gezien wat we willen zien. Min of meer gingen we vooral in de eerste helft mee in het spel van Achilles. Ja, onze aanvoerster was een van de uitblinksters. Zeker is er dan belangstelling. Het is maar de vraag of ze behouden kan worden voor Veendam 1894. Kijk, wij kunnen trots zijn op het feit dat ze onder onze leiding zo goed is geworden. Een verdienste van het team ook en de vereniging. Ze heeft zich bij ons zo kunnen ontwikkelen. Het is haar dan ook van harte gegund om eventueel haar horizon te verbreden. Onze keepster Renee is de beste van de hele derde klasse. We kunnen zulke speelsters behouden omdat we er gewoon hartstikke serieus mee bezig zijn. We staan met drie trainers op het veld. Motiveren, ontwikkelen. Kijk, mochten we promoveren naar de tweede klasse dan heb je ook een goede as nodig. Een goede doelvrouw, libero, midmid en spits. Op zich hebben we dat, maar het zal voorin scherper moeten. In de tweede klasse krijg je echt geen vijf kansen om een goal te maken. Susan de Jong brak de wedstrijd open. Ze bewees daarmee dat ze op het goede moment op de goede plek staat. Ja, en Daphne de Jong is ook een goede allround as-speelster. En een paar omzettingen vanmiddag pakten goed uit. We hielden Achilles te lang in leven. We hadden niet de afwerking die we eigenlijk wilden hebben.’

‘Wat ik van volgende week verwacht? Dat wordt een andere wedstrijd. Ze zaten dit seizoen bij ons in de competitie. We hebben de eerste wedstrijd verloren. Met reden. Het tweede uitduel speelden we gelijk. Nee, we zijn tegen het derde vrouwenteam van Oranje Nassau zeker niet kansloos. Tenzij ze komen met speelsters uit hun eerste of tweede elftal. Dan wordt het een ander verhaal. Inderdaad, de spirit en moraal is bij ons momenteel hartstikke goed. We gaan het zien. We leven van wedstrijd naar wedstrijd.’

Thrillerachtige ontknoping nacompetitiewedstrijd: vrouwen Veendam 1894-1 verliezen pas na strafschoppen van versterkt Oranje Nassau-3

Wat een emoties na afloop. Alfred Hitchcock zelf had het filmscenario voor de nacompetitiewedstrijd tussen de vrouwen van Veendam 1894-1 en Oranje Nassau VR-3 kunnen regisseren. De speelsters van beide teams schotelden de toeschouwers op een zomerse zaterdagmiddag 18 juni 2022 een enerverende vertoning voor. Het aanwezige publiek bleef tot het eind op het puntje van de stoel zitten. Met een zinderende eindfase als apotheose. Een penaltyserie als beslissende slotscene, waarna de emoties zeer uiteenliepen. De thuisclubspeelsters reageerden uitzinnig van blijdschap, terwijl bij de vrouwen uit Veendam na de laatste gemiste strafschop diepe verslagenheid heerste. Vreugdetranen versus huilen van teleurstelling en verdriet.

Helaas viel het doek voor de Veendamse meiden. Geen finale om promotie naar de tweede klasse. Maar wat waren de voetbalsters van trainer/coach Henk van Calker dicht bij een stunt. En wat zullen ze vandaag een spierpijn hebben. De geelzwarten acteerden gisteren als volleerde voetbalsterren in een memorabele do-or-die wedstrijd. Een confrontatie waarover nog lang zal worden nagepraat. Bij iedereen die er bij was is het als een filmrol in het geheugen opgeslagen. De ene episode nog spannender dan de ander. Je moet er bij zijn geweest om het allemaal te geloven. De thuisblijvers kregen wederom ongelijk.

Scheidend oefenmeester Henk van Calker kan bijzonder trots zijn op zijn meiden. Het vooraf gevreesde scenario werd helaas voor de Veendamse vrouwen bewaarheid. De Oranje Nassau-3 vrouwen kwamen versterkt aan de start. De trainster van het tweede zat op de bank en verklaarde dat ze reglementair gezien gebruik zou maken van speelsters uit een hoger team. Vanuit hun oogpunt misschien een te billijken optie, vanuit Veendammer perspectief zou het gekwalificeerd kunnen worden als zijnde onsportief. Hoewel de reglementen het toestaan zou je het kunnen beschouwen als competitievervalsing. Aan de andere kant tekent het de ambitie van de stad-Groninger club. Ten aanzien van het vrouwenvoetbal zijn ze in het noorden toonaangevend en willen ze met hun prestatie-elftallen zo hoog mogelijk spelen. Het eerste team van Oranje Nassau gaat strijden om een plek in de topklasse, vrouwen-2 speelt eerste klasse en met het derde elftal wordt geprobeerd naar de tweede klasse door te stromen.

Hoe toevallig kan het zijn dat de ambitie van Veendam 1894 is, dat ze met het vrouwenvoetbal in de Parkstad het Oranje Nassau willen worden van de regio. Daar past bij dat ze dolgraag willen promoveren naar de tweede klasse en later nog hoger willen uitkomen. Dat ze in die zin een spilfunctie krijgen in de Oost-Groninger regio. Het jeugdige team van Van Calker bewijst nu al een paar jaar dat ze dat niveau zeker aankunnen. Het zijn allang geen B-actrices meer.

Het begin van de wedstrijd was overrompelend. Al in de vierde minuut kwamen de vrouwen in het oranjezwart op voorsprong. Een onfortuinlijke uitglijder van de verder subliem spelende Veendam-aanvoerster Wiselie Kamphuis, leidde de 1-0 in. Namens de thuisclub was het Lisa Dickhof (uit vrouwen-2) die profiteerde. Het spel was levendig en uw verslaggever kwam ogen en oren te kort. Terwijl hij de 1-0 aan het noteren was, was het aan de andere kant alweer raak. De met veel dreiging spelende Senya de Jonge trok namens Veendam 1894 de stand gelijk: 1-1. En we waren nog maar vijf minuten onderweg. Daarna liet Oranje Nassau zien dat ze kwalitatief heel wat in huis hebben. Ze voetbalden net iets scherper, beter en waren comfortabeler aan de bal. Maar het moet gezegd: de Veendam-vrouwen voetbalden goed mee. Ze trokken zich op aan het niveau en zetten daar een behoorlijke portie onverzettelijkheid tegenover. De geelzwarte formatie herbergt ook heel veel kwaliteit. Het jeugdige team heeft zeker mogelijkheden tot groei. Jongeling Daphne de Jong stond als een geroutineerde middenveldregisseur te strooien met bruikbare passes en groeide met al haar medespeelsters uit naar ongekende hoogtes. Na een half uur spelen was coach Van Calker al bijna door zijn wissels heen. Hoewel het zeker een aderlating was dat Senya en Mikal Ouwejan het strijdtoneel moesten verlaten, waren hun vervangsters Megan de Freitas en Puck Edzes zeker waardige opvolgsters. Een goed lopende aanval leverde in de 41ste minuut een schot op van Melissa Nijborg. De onvermoeibaar zwoegende Melissa beleefde een moeilijke middag omdat ze tegenover een bijzonder sterk spelende rechtsback van Oranje Nassau stond. Een minuut voor rust leek Oranje Nassau op voorsprong te komen, maar de bal stuiterde via onderkant lat weer in het veld. De rustig leidende scheidsrechter liet doorspelen. Geen doellijntechnologie, hoewel vanuit de omroepkamer werd gemeld dat de thuisclub op een 2-1 voorsprong was gekomen. Volgens mij werd de humor hiervan niet door iedereen begrepen. Later zou hiervan nog een voorbeeld volgen. Desalniettemin werd er gerust met een 1-1 tussenstand.

Omdat al gebleken was dat de thuisploeg dermate veel kwaliteit op het kunstgras tentoonspreidde, paste trainer Van Calker zijn tactiek hierop aan voor het tweede bedrijf. Veendam ging verder met een 4-4-2 opstelling. Vanuit een versterkt middenveld zou geprobeerd worden te loeren op die ene kans die zeker zou komen. En er kwamen wel meer mogelijkheden. De jeugdige Kayleigh Guikema speelde als back de wedstrijd van haar leven. Ze bleef fier overeind tegen de snelle nummer 14 van de gastvrouwen. Daphne de Jong liet van zich spreken bij een net naast gekrulde vrije trap en in de 65ste minuut nog eens. Ilse Bos werd onreglementair gestopt in de zestien, waarna Daphne koel en beheerst de toegekende elfmetertrap raak schoot: 1-2. Hoewel Oranje Nassau ageerde tegen deze beslissing, leek een stunt aanstaande. Veendam 1894 in het hol van de leeuw zowaar op voorsprong. De omroepster van dienst roeptoeterde dat Veendam 1894 onterecht op een 1-2 voorsprong was gekomen. Weer was deze vorm van humor niet voor iedereen even duidelijk. De emoties begonnen langzamerhand op te spelen. Onmiddellijk liepen twee Oranje Nassau-vrouwen zich warm voor een invalbeurt. Daarna was het Veendam-keepster Renee Nuus die zich een paar keer onderscheidde. Met enkele uitmuntende safes hield zij haar team op de been. Henk van Calker over zijn doelvrouw: ‘Ze is de beste van de hele derde klasse!’ Toch kon ze niet verhinderen dat Oranje Nassau een kwartier voor tijd langszij kwam. Via een scheidsrechtersbal, waar Veendam eigenlijk voordeel uit had moeten halen, belandde deze bij Sade Olalekan die bekeken binnentikte. Van Calker bracht zijn laatste wissel zo laat mogelijk binnen de lijnen. Vijf minuten voor tijd mocht Jennifer Nieboer haar opwachting maken. Oranje Nassau ging op zoek naar de winst en Veendam bleef krachtig verdedigen. Binnen de lijnen werden af en toe de grenzen opgezocht van wat toegestaan is. Het was een fascinerend schouwspel van twee bloedfanatiek strijdende partijen. Ze wilden elkaar geen haar toegeven. Soms werd er getwijfeld aan buitenspel. ‘Scheids, je mag ook zelf kijken hoor!’ Met hangen en wurgen en op het tandvlees werd door de equipe van Van Calker de verlenging bereikt.

Hoewel sommige speelsters vermoeid raakten en er kramp op de loer lag, verkochten de Veendamse vrouwen hun huid zo duur mogelijk in de verlenging. Illustratief hiervoor was Susan de Jong. Eigenlijk kon ze niet verder, maar strompelend haalde ze toch het einde. ‘Ze houdt altijd een mannetje bij zich.’ In de tweede verlenging gooide laatste vrouw Wiselie er nog maar eens een paar blocktackles uit om aanvallend gevaar te elimineren. En in de 117ste minuut hield Renee Nuus haar team in leven met een onwaarschijnlijke reflex. Van de Veendammer bank werd herhaaldelijk geschreeuwd dat het tijd was, maar na een zenuwslopende eindfase blies de arbiter eindelijk de wedstrijd naar het verleden. Het maximale voor de geelzwarten was bereikt: strafschoppen. Een loterij? Valt het te trainen? Niet als er zoals nu spanning en druk op staat.

Veendam 1894 begon goed. Kwam met 0-2 voor maar verloor uiteindelijk met 4-3. Daphne, Wiselie en Renee schoten raak en Megan, Ilse en Lotte misten. Helaas.

Jammer, wat hadden ze het verdiend en wat was ze het gegund, net als hun afscheidnemende trainer/coach Henk van Calker. Ze kunnen trots zijn op wat ze samen hebben bereikt en hebben aangetoond dat ze het niveau van de tweede klasse zeker aankunnen. Volgend seizoen maar gewoon weer proberen.

Ziet u het voor zich? Een filmisch beeld. Uw verslaggever ver na de wedstrijd lopend naast Henk van Calker op weg naar zijn rode Alfa Romeo cabrio. Hij realiseert zich op dat moment dat hij zijn allerlaatste wedstrijd bij de vrouwen gecoacht heeft. Daarna stappen we in en rijden van Groningen naar Veendam. De wind waait door onze haren. Bij Henk meer dan bij mij. Maar de eerste emoties van de memorabele wedstrijd zijn een beetje weggeëbd. Naast me in de tweepersoons auto loopt Henk onderweg verbaal helemaal leeg. Hij beschouwt zijn carrière en overdenkt wat-ie vanmiddag allemaal heeft beleefd. Welk gevoel overheerst? ‘Huilende meiden in de kleedkamer. Of penalty’s te trainen zijn? Nee. De meiden die misten, die schieten ze er op een training gewoon in. Spanning, stress. Wat hebben de meiden vanmiddag hard geknokt. Ongelooflijk. Fantastisch. Ik was door m’n wissels heen. We hadden twee meiden mee van MO-17. En we speelden tegen een andere ploeg dan vanuit onze competitie. Een samengesteld team van vrouwen 1,2 en 3. Ze hebben alles benut om zo goed mogelijk tegen ons te kunnen voetballen. We zijn namelijk moeilijk te verslaan. Ze hebben het zekere voor het onzekere genomen. In die zin moest we een stapje terugdoen. Meestal maken wij het spel, nu moesten we meer achteruit. Zeker in de tweede helft. Compact spelen met twee spitsen. Wij konden ze het naar voren toe niet al te moeilijk maken. Daarom werkten we toe naar de penalty’s. Daar zouden onze kansen liggen. Het is zo sneu om op deze manier te verliezen. Aan de andere kant: wat zijn we trots op dit team. Dit team presteert het toch maar om een tegenstander van formaat te dwingen om tot het bot te moeten gaan. Ze konden zich niets veroorloven. Ik ben apetrots op mijn ploeg. Ik kan met een goed gevoel afscheid van ze nemen. Natuurlijk had ik ze graag naar de tweede klasse willen brengen. Helaas viel het dubbeltje net niet de goede kant op. Maar wat hebben we vanmiddag een wedstrijd gezien. Hier wil je met het vrouwenvoetbal naartoe. Niet alleen hier in Groningen, maar dit willen we in Veendam ook. Veendam stond in die zin al op de kaart. Ja, het waren vanmiddag allemaal klasbakken op het veld. En in elke linie hebben we zelfs een klasbak van de buitencategorie lopen. Een generaal achterin, en een op het midden. Alleen voorin kwamen we later die generaal tekort. We hadden helaas beperkte wisselmogelijkheden. En waar ik een beetje bang voor was dat we het conditioneel niet zouden volhouden. Dus deze meiden verdienen dubbel applaus. Ze zijn niet alleen kapot, nee, ze zijn gesloopt. Dit wordt zoals ik wel vaker zeg: gipsplaten tellen op de rug. We kunnen onszelf inderdaad niets verwijten. We hebben alles gegeven. Deze wedstrijd zullen ze zich altijd blijven herinneren en nemen ze mee als bagage. We gaan volgend seizoen gewoon verder. Ik niet als trainer/coach, maar wel met het beleid om het vrouwenvoetbal in Veendam verder te ontwikkelen. Deze meiden verdienen het om naar die tweede klasse te gaan. Als je zo’n pot als vanmiddag kan spelen, dan ben je gewoon tweede klasse-waardig.’

Als we bij het stadion De Langeleegte arriveren is Henk van Calker nog altijd enthousiast en vol passie aan het vertellen. We nemen afscheid. Ineens schieten de woorden me te binnen die Henk deze middag herhaaldelijk liet vallen: one team, one mission of was het nou andersom?

*Veel meer foto’s bij de hierboven geschreven voetbalverslagen zijn te vinden op de Facebookpagina De Langeleegte huilt

Herhaalde oproep optekenen Fleurke-familiehistorie

Zoals ik al eerder zei vorder ik gestaag met het onderzoeken van de Fleurke-familiegeschiedenis. De stamvader, Johan Carl Wilhelm (1786-1865), van alle Fleurkes in Nederland streek omstreeks 1800 vanuit Duitsland neer in Oude Pekela. Hij vestigde zich daar als meesterschoenmaker. Ondertussen heb ik met behulp van verschillende mensen (ook bijvoorbeeld van het Veenkoloniaal Museum in Veendam, Stichting Oud Winschoten, gemeentearchief Oude Pekela) en (verre) familieleden al aardig wat (foto)materiaal kunnen verzamelen. Er dienen zich steeds meer mensen aan. Ik kom steeds meer aan de weet en het levert zeer informatieve verhalen op. Zodoende heb ik de Fleurke-stamboom al aardig compleet vanaf Anton Florinus in 1555. Hierbij doe ik nogmaals een oproep aan een ieder die me eventueel verder kan helpen om deze familiehistorie verder vast te leggen. Het zij met mooie verhalen en/of documentatiemateriaal zoals historische foto’s, aktes en andere interessante bronnen. Iemand die iets weet, mag contact met me zoeken. Ik zou dat erg op prijs stellen.