Hollands zomerweer…

Het begon allemaal al in september vorig jaar (2023, KF). Tijdens de eerste competitiewedstrijd van Veendam 1894 bij Be Quick 1887 in Groningen begon het vlak voor de wedstrijd te hozen. De hemelsluizen stonden wagenwijd open. Wat we toen niet konden bevroeden was dat daarmee eigenlijk niet alleen het startsein voor een nieuwe voetbalcompetitie werd gegeven, maar ook het begin zou zijn van wat zou lijken op een heus regenseizoen. Maar dan wel een heel lange Nederlandse moesson. Was het voorgaande jaren wat aan de droge kant, nu was het vaak natter dan nat. En het hield maar niet op. We beleefden niet alleen een natte herfst maar ook een gure, zompige winter en een kil, koud en vochtig voorjaar. Sinds oktober 2023 is er geen week geweest dat het niet heeft geregend. We praatten ons moed in en zeiden dat er dan vast en zeker een droge, zonnige zomer zou volgen. Gewoon lekker stabiel zomerweer. Tot nu toe is het voor de vakantieliefhebbers en vele zonaanbidders echter een tikkeltje teleurstellend. Ons kikkerlandje doet z’n naam eer aan. De eerste twee zomermaanden zitten er bijna op. Positief gezegd: tussen de buien door is het droog. Maar dat zal je net zien. Als ik dit stukkie tik hebben we net twee behoorlijk warme dagen achter de rug. Alleen is het verre van stabiel. Er hangt veel onstabiliteit in de atmosfeer. De weersdeskundigen en klimatologen hebben er wel een verklaring voor. Door de opwarming van de aarde gaat het vaker en heviger regen. Niet voor niets worden weerrecords voortdurend verbroken. Gerard Cox zong in 1973 een voor die tijd toepasselijk lied: “’t is weer voorbij die mooie zomer, die zomer die begon zowat in mei, ah je dacht dat er geen einde aan kon komen (…)”

Nijmegen

Tja, voor ons begon het met wateroverlast in juni. In Veendam/ Wildervank viel op een gegeven moment de meeste neerslag van Nederland. Ik heb bij ons in de wijk een foto gemaakt van ondergelopen terrassen aan het water. Ruim een week daarvoor waren we met ons jaarlijkse ‘voetbaluitje’ in Nijmegen. De ‘oudste stad van Nederland’ heeft een rijke historie en er is veel te bekijken. Een van oorsprong Franse dame was onze gids bij een stadswandeling door de Gelderse stad gelegen aan de Waal. De pittige en op leeftijd zijnde tante loodste ons op hoge hakken langs de nodige highlights. De platte voetbalhumor van onze kant was aan haar niet besteed. Wat zijn we soms ook een cultuurbarbaren. Het hotel, waar we logeerden, gelegen aan de Waalkade bood een fantastisch uitzicht op de benedenstad. Toen al stond het water in de Waal bijzonder hoog. We laten ons in Nijmegen verder verrassen en ontdekken museum De Bastei en struinen door meer dan 2000 jaar leven in, om en aan de rivier! Een weekend op stap met het ‘voetbalgezelschap’ is voorbij voor je het weet.

Vlieland

Daags na de wateroverlast in de Parkstad vertrokken Janneke en ik voor een paar dagen naar Vlieland. Een voor ons onontdekt Waddeneiland. Heerlijk relaxt met het openbaar vervoer van Veendam naar Harlingen. Een waddenretourtje met de trein en daarna met de veerboot van rederij Doeksen naar het BN’er-eiland. Trouwens, op de heenvaart was het op een gegeven moment wel handig om zeebenen te hebben.

De windkracht was dermate hoog dat het leidde tot een behoorlijke golfslag waardoor de veerboot behoorlijk begon te deinen op het onstuimige stukje Waddenzee. In de restauratie aan boord hoorden we keukengerei sneuvelen. Enkele passagiers keken elkaar angstig aan. De bemanning bleef uiterst kalm. Geroutineerd en ervaren bleven ze hun werk doen. Ze vertelden dat enkele passagiers op de vorige overtocht zeeziek waren geworden.

Toen we boekten voor half juni gingen we ervan uit dat het tegen die tijd prima zomerweer zou zijn. Nou, het viel niet mee. Ook niet tegen. Het was echt Hollands zomerweer. Een paar stevige buien maar ook veel opklaringen. Voldoende droogte voor een paar stevige fietstochten. We hebben eigenlijk nog nooit zoveel naar de lucht gekeken. En op de buienradar. Deze laatste is echter niet altijd betrouwbaar. Dit in tegenstelling tot ‘het zich zetten van de lucht’. We hebben enkele prachtige (regen) luchten kunnen zien ontstaan. Bij een van de strandopgangen en wandelend langs het strand meenden we heel in de verte een tallship te ontwaren. Zou deze koers zetten naar Delfzijl voor een editie van Delfsail? Of was het gezichtsbedrog? Er was nog een voordeel van het wat wisselvallige weer en de stevige wind die genadeloos over het eiland joeg. Tenminste voor ons; het was niet echt druk. Op onze fietstochten kwamen we geregeld dezelfde mensen tegen. Helaas waren enkele routes ingekort omdat vanwege wateroverlast sommige paden onbegaanbaar waren. Ik had gehoopt dat ik Monique van de Ven, die op het eiland woont, nog tegen het lijf zou lopen. Maar helaas, ze was op het ‘andere’ eiland Terschelling in verband met Oeral. Wat betreft cultuursnuiven behoorden we het te doen met de nalatenschap van de bekende dichter en scheepsarts Jan Jacob Slauerhoff. Want bij de verhalen over Vlieland mag Slauerhoff (1898 – 1936), die als kleine astmatische jongen veel op het eiland kwam om te kuren, niet ontbreken. De frisse zeelucht zou de kleine jongen goed doen. Op latere leeftijd zou hij als varende scheepsarts hier nog vaak afmeren. Biografen schrijven dat Slauerhoff, die zo mooi kon dichten, niet alleen een zwak voor vrouwen had maar ook voor Vlieland. Misschien was het eiland wel zijn grootste muze. Wij traceerden op het verlaten strand bandensporen met opdruk. We zouden Vlieland na drie dagen verlaten met de poëtische regel in het mulle Vlielander zand. “Leef op het ritme van de zee, leef zonder het tikken van de tijd.” Hoewel ik niet zo van de poëzie ben, is dit wel heel toepasselijk. Ik hoor iets ver in mijn gedachten, een paar jaar geleden uitgesproken door een krasse negentiger tijdens onze Duitsland-reis: “We zijn als mens het contact met de natuur kwijtgeraakt.” Hoe waar is dit als je in je eentje over een nagenoeg verlaten strand loopt en je alle zintuigen hun werk laat doen. Dreigende wolkenluchten spreken dan ineens een heel andere taal…

Over taal gesproken. Een volle veerboot meerde met weekendvolk aan. Het werd ineens druk. Wij voeren met een half lege boot terug naar Harlingen. In de trein daar was het wel een drukte van belang. Oeralfestivalgangers kwamen terug van Terschelling en zochten ook een plek in de trein. De senior conducteur schoot subiet in de stress. Op een vraag of hij kon regelen dat er in Leeuwarden een rolstoel klaar stond voor een mevrouw met een verzwikte enkel, dit in verband met een snelle overstap, was zijn antwoord kort en bondig. Er was geen woord Frans bij: nee! Het kwam erop neer dat de medereizigers mevrouw maar moesten ondersteunen. Je zag dat-ie moeite had met de drukte in de trein en begon ‘Louis de Funès’-achtige trekjes te vertonen. Later bleek hij toch iets geregeld te hebben voor de geblesseerde mevrouw.

Sassenheim/Leiden

Is het met de trein ontspannen reizen, met de eigen auto een bestemming aanvliegen is een heel ander verhaal. Zeker als je niet gewend bent aan de drukte van bijvoorbeeld de Randstad. Onze volgende minivakantie was namelijk in Sassenheim. Vier dagen logeren in een Van der Valk hotel. De locatie was bewust gekozen vanwege de gunstige ligging met betrekking tot enkele uitstapjes en fietstochten. Het bezoeken van de musical ‘Soldaat van Oranje’ in Katwijk was er een van. Hoewel ik verre van een musical-fan ben, hoorde ik zo links en rechts om me heen dat je er zeker een keer geweest moest zijn. Helemaal toen we vernamen dat er na dertien jaar een eind aan zou komen. Of was dit weer een marketingtruc om dit evenement een succesvolle doorstart te bezorgen? Een tennismaat van me dacht dat hij zo’n beetje de enige in Nederland was die Soldaat van Oranje de musical nog niet had gezien. Nou, dan waren er dus nog meer Nederlanders die er niet geweest waren. Wij dus ook niet. Ik kan u nu al verklappen dat het werkelijk een overweldigende theater ervaring is. Ook al ben je een musicalhater. Je wordt hoe dan ook meegezogen in een 360 graden spektakelstuk. Voor de wegblijvers tot nu toe komt er een herkansing. Soldaat van Oranje krijgt in een andere vorm een vervolg. Een aardige mevrouw met zoonlief zette ons voor de theaterhangaar op de foto. Leuk detail. De middagvoorstelling was met 1100 bezoekers helemaal uitverkocht. Uitgerekend de fotograferende mevrouw met tienerzoon kwam pal voor ons te zitten. Toevallig.

We hadden besloten om Katwijk per stalen ros te benaderen. Zeker: er was kans op een bui en de wind zou matig tot krachtig zijn. Op de locatie aangekomen wakkerde de wind aan tot stormachtig. Een in uniform gestoken dame bij de entree wees ons een alternatieve parkeerplaats aan voor onze fiets. Iets meer in de luwte. De windkracht was gegroeid naar 8. Heel even kwam bij mij de gedachte op: de voorstelling zal toch niet op het allerlaatste moment worden afgelast? Gelukkig was dat niet het geval maar tijdens de voorstelling kregen we in de gaten dat het buiten behoorlijk tekeer ging. Enkele verschrikte gezichten in het donker.

Ons onderkomen in Sassenheim was met geen mogelijkheid te vergelijken met het tegen de duinen aangelegen hotel op Vlieland. Het Sassenheimse hotel was verder prima maar lag pal aan de A44. Het razende verkeer dat dag en nacht van a naar b ging, was aan onze kant goed te horen. Ook ’s nachts, dus. Laat ik het maar netjes zeggen. Het hotel is niet echt geschikt voor rustzoekers. Er is dag en nacht reuring. Zakenlui, congresgangers, werklieden en enkele verdwaalde (fiets)toeristen. Maar het ligt heerlijk centraal voor de fietstochten naar de voor ons bekende “Parel der Badplaatsen” Noordwijk en het eerder bezochte Leiden. Leiden is een mooie stad. Toen ik Rembrandt daar fotografeerde sprak een wat oudere man me aan. “Hij staat al de hele dag te wachten”. Ik zei tegen de oudere meneer dat hij vast al langer staat te wachten dan vandaag. Hij: “Ik woon er precies tegenover en kijk dus al heel lang elke dag tegen hem aan. Haha.” Ik heb wat met schilders. Iets met licht, realisme en romantiek. Later zouden we Warmond passeren en mocht ik even poseren voor het vermoedelijke huis van kunstschilder Jan Steen. De oude meester heeft er zelfs een borstbeeld. Op een van mijn boekomslagen is een schilderij van Jan Steen te bewonderen. Hij was een meester in het (komisch) vastleggen van dagelijkse (huiselijke) taferelen.

Het bezichtigen van een kerk is voor mij een goede gewoonte. Vooral in grote steden. Een soort van traditioneel betreden van oude heiligdommen. Die grote, majestueuze kathedralen ademen een sacrale en gedragen stilte. Je voelt je een gewone sterveling in vaak eeuwenoude goddelijke monumenten. Nietigheid versus de grootsheid van dergelijke monumentale bouwwerken. In de Hooglandse Kerk in Leiden moet ik denken aan een kunstschilder uit Westeremden. Wat mij betreft een nog in leven zijnde nieuwe meester die als geen ander stillevens realistisch kan weergeven. Henk Helmantel én het schilderen van prachtige kerkinterieurs. Niemand kan dit beter. Én mooier. De Hooglandse Kerk zou als decor gediend kunnen hebben voor een van de doeken van de Groninger kunstenaar. Eenmaal in de kerk sprak een vrijwilliger ons aan. Het was niet druk en ik had de indruk dat hij wel verlegen zat om een praatje. De eind zeventiger vertelde ons iets over deze protestantse kerk en wees ons op de activiteit die er gaande was. “Een van onze gemeenteleden gaat hier morgen trouwen,” legde hij ons uit. Toen ik vertelde dat wij ook in de kerk zijn getrouwd werd de sympathieke rondleider nieuwsgierig. Waar wij vandaan kwamen? Veendam? Ik: “Ja, dat ligt in Groningen nabij Stadskanaal, haha.” Ik vertelde hem verder dat we in Ulrum waren getrouwd in de kerk waar een stuk kerkgeschiedenis werd geschreven. Iets met “De Afscheiding in 1834”? Met Hendrik de Cock en ‘Koksianen’ cq gereformeerden. En dat dominee K.G. Pieterman de trouwplechtigheid van ons destijds (1992, KF) leidde. Hoe toevallig de zwager van Henk Helmantel.

Op een van onze fietstochten in de Zuid-Hollandse regio van Leiden passeerden we niet alleen eeuwenoude molens maar doorkruisten we ook opvallende buurtschappen en plaatsen. Een daarvan was Rijpwetering. Het dorp was van oorsprong een veeteeltdorp. Langs het dwars door het dorp, behorend bij de gemeente Kaag en Braassem, lopend kanaal (Rijpwetering) zag ik ineens een opvallend beeld van een juichende wielrenner. Ik wist meteen wie het was. Het is onze laatste Nederlandse winnaar van de gele trui in de Tour de France. Op het fietspad waar wij pedaleerden heeft waarschijnlijk Joop Zoetemelk ook op zijn tweewieler gereden. Hij groeide op in Rijpwetering. Prachtig toch. Het idee alleen al. Nederlands bekendste wielrenner won in 1980 de Ronde van Frankrijk. Wat gaat de tijd toch vlug. De victorie van Joop Zoetemelk in La Grande Boucle is alweer 44 jaar geleden. Op het moment dat we Zoetemelks standbeeld voorbijreden kon ik nog niet weten dat ik weken later oog in oog zou staan met de huidige winnaar van de belangrijkste wielerwedstrijd ter wereld, Tadej Pogačar.

Surhuisterveen

Een autoritje van Veendam naar Marum is een verademing in vergelijking met een stressvolle verplaatsing via de Amsterdamse Zuidas/Schiphol naar Sassenheim. De overvolle Randstad contra het rustige ommeland van Groningen. Op het programma deze keer stond een bezoek aan de 42ste Profronde van Surhuisterveen. Vanaf de carpoolplaats in Marum togen we al fietsend via knooppunten in het Westerkwartier naar het Friese Surhuisterveen. Niemand minder dan de geweldenaar uit de pas geëindigde Ronde van Frankrijk, Tadej Pogačar, zou zijn opwachting maken. Eigenlijk wilde ik deze sympathieke Sloveense gele kannibaal wel even met eigen ogen aanschouwen. Hetgeen geschiedde. Nadat we eerst de Elite en Beloften hun rondjes hadden zien maken (winnaar Bodi del Grosso voor Adne Koster en Marijn Frankes) en ik Koster en Frankes in de laatste ronde onderuit zag gaan, maakten de matadors van de jongste editie van de Tour de France hun opwachting. Het prestigieuze rondje om de kerk voor de profs kreeg een even verwachte als verdiende winnaar in de persoon die ook in Frankrijk alles naar zijn hand zette: Tadej Pogačar. De andere podiumplaatsen waren voor drievoudig ritwinnaar in La Grande Boucle Jasper Philipsen en de Nederlandse wielervedette Wout Poels. Een prachtig podium voor de organisatie in Surhuisterveen. Toen in de neutralisatie de wielerjeugd een paar rondjes mee mocht rijden, keuvelde de Sloveense veelvraat er lustig op los. Later tijdens de koers hoorde ik langs het parcours een jeugdige wielrenner opmerken: ‘Wat een sympathieke gast is die Pogačar, hij praat werkelijk met iedereen.’

Niemand die ik over het weer hoorde spreken. Dat was ook niet nodig want de weergoden waren de organisatie en de massaal op het wielerevenement afgekomen publiek zeer gunstig gezind. Het was droog en zonnig met een heerlijk zomers aandoend temperatuurtje. We lieten ons meevoeren op het ritme van dit wielerspektakel en op het wegtikken van de tijd…

Meer foto’s op de Facebookpagina van Klaas Fleurke

Veendam 1894 kijkt uit naar nieuw voetbalseizoen

Als de voortekenen ons niet bedriegen gaan we een mooie, nieuwe voetbalcompetitie tegemoet. Het is nog niet eens halverwege juli 2024 en de schoolvakanties moeten nog beginnen of de voetbalkriebels beginnen nu al te komen.

Ten eerste wordt het Veenkoloniale voetbalvirus aangewakkerd door de nieuwe competitie indeling. Omdat de Veendammers zich op de laatste speeldag overtuigend veilig speelden, mogen ze in jaargang 2024-2025 wederom uitkomen in de derde klasse op zaterdag. Het afgelopen seizoen voetbalden de geelzwarten in werkelijk de spannendste klasse van Nederland. Het bleef lang onduidelijk wie er uiteindelijk kampioen zou worden en welke clubs er zouden degraderen. Iedereen bleek van elkaar te kunnen winnen. De krachtsverhoudingen waren uiterst klein. Als Veendam 1894 niet zo vaak gelijk had gespeeld en iets meer wedstrijden in winst had weten om te zetten, hadden ze zomaar om het kampioenschap mee kunnen doen. Aan de andere kant: waren er een paar wedstrijden meer verloren gegaan, hadden ze er zo maar kunnen uitvliegen. Maar de talentvolle jeugdige selectie wist zich op het laatst zonder nacompetitie te handhaven. Interim-hoofdtrainer Armand MacAndrew, die het stokje zes wedstrijden voor het einde van de competitie had overgenomen van de opgestapte Anne Semplonius, zag dusdanig veel potentie in de geelzwarte selectie dat hij in het nieuwe seizoen voor de talentvolle groep staat. Het belooft wederom een spannende competitie te worden. Veendam 1894 is ingedeeld in de derde klasse R zaterdag. Het komt weer een aantal bekende tegenstanders tegen zoals Aduard 2000, Be Quick 1887, Groen Geel, The Knickerbockers, Loppersum, Lycurgus en Zuidlaren. Er is een oude bekende uit het zondag-tijdperk: FC Lewenborg. En er zijn een aantal interessante nieuwelingen als toekomstige regionale opponent zoals SV Borger, DVC Appingedam, HS’88, VV Groningen en natuurlijk als uitsmijter de terugkeer van de onvervalste burentwist met VV Wildervank. Nee, het belooft een voetbalcompetitie te worden om je als (regionale) voetballiefhebber enorm op te verheugen en nu alvast likkebaardend naar uit te kijken.

Het positieve gevoel wordt verder versterkt door geluiden vanuit de boezem van de talentvolle jeugdige Veendammer selectie. Hoewel er geen versterking van buitenaf is bijgekomen en alleen verdediger en basiskracht Max Drewes ervoor heeft gekozen zijn voetbalgeluk bij eersteklasser WVV te gaan beproeven, blijft de huidige kwalitatiefrijke selectie dus nagenoeg intact. De versterking komt vanuit de eigen jeugd. Met Mark Wijnsema en Melvin Tehubijuluw krijgt trainer/coach Armand MacAndrew enkele Veenkoloniale groeibriljanten binnen zijn selectie. Er is dus straks iets te kiezen. Binnen de selectie leeft sterk de gedachte dat na een enerverend en toch ietwat teleurstellend seizoen, de ambitie wel iets omhoog kan. De lat kan en moet hoger. Er valt zeker wat betreft fitheid nog het een en ander te verbeteren. Je hoeft er niet voor doorgeleerd te hebben om te constateren dat er in het afgelopen seizoen vooral in de tweede helften wedstrijden zijn verloren. Het positieve is dat individuele spelers zelfkritisch zijn en de handschoen oppakken. Hierbij is de intrinsieke motivatie de beste motivatie. Uw verslaggever krijgt er in ieder geval een positief gevoel bij als hij een gedeelte van de selectie al vroeg in juli voor zichzelf ziet trainen.

Als dit geen hoopvolle voorbode is voor een zeer interessante competitie dan weet ik het ook niet meer. We gaan het zeker weer voor u volgen!

Veendam 1894 speelt z’n thuiswedstrijden om 15:00 uur in het Henk Nienhuis-Stadion aan De Langeleegte.

Meer info en fotomateriaal op Facebookpagina De Langeleegte huilt.