Deze maand deel 4 van het verhaal van Henk Nienhuis, ex-profscheidsrechter en oud-bestuurslid van voetbalvereniging Veendam 1894, dit in verband met de viering in september 2019 van het 125-jarig jubileum van de Veendammer voetbalclub. Over het getergd terugkomen in het betaald voetbal, etterbakken, een eelskerd, de VAR en meer.

Getergd

‘In 1989 kwam ik getergd terug in het betaald voetbal. In deze periode ging ik in twee jaar van de eerste- naar de eredivisie. Dat ging behoorlijk snel dus. Tot 1994 mocht ik een aantal mooie partijen leiden. Willem II – Vitesse is een wedstrijd die ik me goed kan herinneren. Wijlen Theo Bos speelde toen bij Vitesse. In het veld was hij een behoorlijke etterbak. De eerste ontmoeting die ik in de hoogste divisie mocht arbitreren was MVV – Utrecht. Maar de mooiste wedstrijd die ik in het betaald voetbal floot was Heerenveen – AZ. In de laatste minuten werd het 5-4. De Roemeen Rodion Camataru, Jan de Jonge en Gertjan Verbeek speelden bij Heerenveen. Dat was nog in het Friese Haagje. In die nieuwe stadions heb ik niet gefloten. Cambuur – Go Ahead Eagles in 1994 was mijn laatste duel in de eredivisie. Toen sukkelde ik al met blessures. Dat was mijn eigen domme schuld. In de partij Emmen – VVV rekte ik mijn enkelbanden op. Daarna ben ik té vroeg weer begonnen. Vandaar dat ik klachten bleef houden. Kijk, je bent jong en het gaat harstikke leuk. Dan doe je wel eens dingen die je beter niet had kunnen doen. Waar je spijt van kunt krijgen. Ondanks dat ik bij BV Veendam een goede medische begeleiding kreeg. Daar lag het niet aan. Martin Botter, dokter Otto Maarsingh, Otto Voorma en masseur Frans Scheuneman hielpen me prima.’

‘Weet je waar ik een broertje dood aan had. Die vervelende coopertesten en later de shuttleruns. Dan moest je 2700 meter in twaalf minuten, 200 meter binnen 32 seconden en de 100 meter binnen elf seconden afleggen. Ik was geen trainingsbeest en had hier moeite mee. Om het te halen bracht dit altijd spanning met zich mee. Gelukkig haalde ik het altijd.’

‘Wat een topwedstrijd is geweest? Nou ja, die eerste divisiewedstrijd Heerenveen – AZ waar in de laatste minuten de beslissing viel. Het stadion lag midden in een woonwijk. Ik denk dat er zo’n 10.000 mensen zaten.’ Op 21 september 1991 deed Mario Been bij de Friezen mee en was René van der Gijp geblesseerd. Het scoreverloop: 0-1 Buskermolen, Van Roon 0-2, Hesp 1-2, De Jong 2-2, Van Dijk 3-2, Goulooze 4-2, Van Roon 4-3 en 4-4 en in de 83ste minuut Camataru 5-4. In dit historische spektakelstuk deelde Nienhuis geel uit aan Goulooze (Heerenveen) en Snijders (AZ). Maar liefst 10.600 uitzinnige toeschouwers zorgden voor een fantastische ambiance in het Abe Lenstra Stadion. ‘Of ik voor meer publiek heb gefloten? Nee, niet gefloten, maar wel gevlagd. Toen ik in de eerste divisie floot ging ik als grensrechter al mee naar het buitenland. Toen Mario van der Ende zijn internationale carrière startte, ging ik mee als linesman. Voordat we naar het buitenland afreisden, oefenden we twee keer in de eredivisie. Hij was op een gegeven moment leidsman bij Ajax – PSV in het Olympisch Stadion. Volgens mij zaten er ruim 60.000 mensen en liep ik er langs het lijntje. Dat was een aparte ervaring kan ik je zeggen. Of we topwedstrijden in het buitenland kregen? Nee, dat niet. Ik ben een keer met Jaap Uilenberg naar Berlijn geweest. Het was een wedstrijd met Galatasaray. Met Mario van der Ende ging ik naar Denemarken voor Denemarken – Schotland. En met Roelof Luinge bezocht ik Brussel. Of ik in die tijd iets gemerkt heb van (of vermoedens had van) matchfixing of omkoping? Nee, daar heb nooit iets van gemerkt. Helaas is het door mijn blessureperikelen maar bij een paar tripjes gebleven. Toch kan ik je vertellen dat de jaren waarin ik mocht arbitreren mij gevormd hebben tot de man die ik nu ben. Ik heb alles doorlopen inclusief de daarbij horende media- en sociale vaardigheidstrainingen. Dan speelden we bijvoorbeeld een onderling wedstrijdje en zat Jaap Bax daar. Hij was voetbalverslaggever op zaterdagmiddag bij de NCRV. Of ik wel eens geïnterviewd ben? Ja, alleen voor de radio bij NOS Langs de Lijn. De reportages in die jaren waren kort. In een paar minuten zag je de hoogtepunten met de vermelding van de dienstdoende scheidsrechter. Dat was het wel. Wat ik in die tijd verdiende met het fluiten? De vergoeding voor een eerste divisiewedstrijd was 150 gulden en voor een eredivisieduel kreeg ik 425 gulden. Dit waren brutobedragen hè.’

Etterbakken, een eelskerd en de VAR

‘Ik denk dat de druk bij de scheidsrechters tegenwoordig veel groter is. Ik kan me herinneren dat ik eens bij TOP Oss fluitist was. Overnachtte ik daar in een Van der Valkhotel. Trof ik daar Hans Kraay junior die destijds in Helmond voetbalde aan de bar. Leuk toch. In het veld had ik nooit problemen met hem ondanks dat hij als een beest tekeer kon gaan. Met twee spelers in het bijzonder kon ik het in het veld niet goed vinden. Arnold Scholten en Peter Bosz waren grote etterbakken. Ze gingen altijd verbaal de strijd aan. En overal tegen ageren. Ze zochten nooit de schuld bij zichzelf, het lag altijd aan die man in het zwart. Altijd denigrerend doen. Kijk, Hans Kraay jr. kon er ook wat van. Die vloekte me ook stijf in het veld en vond me een grote lul, maar na afloop was het shake hands en dronken we een borrel. Was het weer lachen, gieren en brullen. Ach, tegenwoordig kan dit niet meer. Dat een Roelof Luinge in de bestuurskamer bij RKC boven op de tafel ging staan en De Vlieger van André Hazes zong. Roelof woonde destijds in Paterswolde en reed ik met hem mee naar de centrale trainingen. We reden om toerbeurt en pikten elkaar meestal in Hoogeveen op. Als ik er zo op terugkijk had ik dit alles niet graag willen missen. Maar het was wel een apart wereldje. Ach ja, de romantiek er is wel een beetje af. De nostalgie, de persoonlijkheden en de discussies. Een Frans Derks was net voor mijn tijd. Nu wordt er alleen nog gediscussieerd over beslissingen van de VAR. Weet je wat het ook is. Je krijgt van mensen al gauw een stempel opgedrukt. Als ik bijvoorbeeld in die tijd een oefenpot in Muntendam floot – als arbiter van het huis – keken ze me met de nek aan. Eigenlijk vertegenwoordig je als scheidsrechter twee persoonlijkheden. In het veld en daarbuiten. Tenminste, als ik over mezelf praat. In het veld was ik anders als daarbuiten. In Muntendam bijvoorbeeld konden ze daar maar moeilijk mee omgaan. Dan vonden ze me al gauw op z’n goed Gronings een eelskerd of een eigenwijze flapdrol. Daar heb je die eelske Nienhuis ook weer, zeiden ze dan. Ze begrepen dan niet dat ik in het veld anders was dan bijvoorbeeld na afloop. Er wordt tijdens een wedstrijd van je verwacht dat je autoriteit uitstraalt. Dat je in staat bent impopulaire beslissingen te nemen.’

‘Maar ik heb een aardige carrière achter de rug. Helaas was die in mijn ogen iets te kort. Door die vervelende blessure moest ik op mijn 42ste noodgedwongen stoppen. Daar deden twee operaties aan mijn achillespees en enkel niets aan af. Het kwam niet meer goed, ondanks dat ik het nog wel weer geprobeerd heb. Hoeveel wedstrijden ik in het betaald voetbal heb gefloten? Ik weet het niet exact meer, maar volgens mij waren het 37 wedstrijden in de eerste divisie en 19 in de eredivisie.’

Volgende maand deel 5 van het verhaal van Henk Nienhuis, ex-profscheidsrechter en oud-bestuurslid van voetbalvereniging Veendam 1894, dit in verband met de viering in september 2019 van het 125-jarig jubileum van de Veendammer voetbalclub. Over Henk Nienhuis belt Henk Nienhuis, boetenspul scheidsrechter! en meer.