Het was op 30 september 2018 een voetbalhistorische dag. Het vlaggenschip van Veendam 1894 van de zondag-afdeling, uitkomend in de derde klas B, leverde op het geheel gerenoveerde hoofdveld van de Langeleegte een puike prestatie af. Oude tijden herleefden. Jonge, nieuwe Veendammer helden in een perfecte balans met de ex-profs Kolder en Cijntje, legden een zeer goede wedstrijd op de uitstekend geprepareerde mat aan De Langeleegte. De verantwoordelijken binnen de voetbalvereniging hadden werkelijk alles uit de kast gehaald om er een onvergetelijke middag van te maken. Een prettig najaarszonnetje maakte de entourage compleet. De gasten uit Vries (VAKO) werkten onvrijwillig mee aan een meer dan geslaagde competitieouverture van seizoen 2018-2019 van de geelzwarten in eigen huis. Stadionspeaker van dienst Peter Feiken kon maar liefst vijf keer de afgestofte jingle van Status Quo laten draaien. De Veendammer aanhang deinde ritmisch mee met deze alom bekende doelpunttune. Supporters scandeerden vanaf de hoofdtribune de namen van Kolder en Cijntje als betrof het de glorietijd van de profclub Veendam. Volgens de fanatieke trainer/coach van Veendam, Jouad Boufarra, was er onder zijn leiding in een eerste helft door zijn ploeg niet eerder zo goed gevoetbald als op deze middag. De beloftevolle geelzwarte jeugd tikte deze zondagmiddag nadrukkelijk tegen het voetbalraam en ‘oudjes’ als Kolder en Cijntje lieten zien ‘het’ nog lang niet verleerd te zijn. Kortom: het werd een galavoorstelling in de wetenschap dat de voetbalopera nog moet komen. Aan de accommodatie zal het dus zeker niet liggen. Een historische bank op sportpark De Langeleegte zal liefhebbers de gelegenheid bieden elkaar mooie voetbalverhalen te vertellen. ‘Weet je nog wel?’ Al met al ziet de toekomst er voor voetballend Veendam veelbelovend uit…

1 / 11

2 / 11

3 / 11

4 / 11

5 / 11

6 / 11

7 / 11

8 / 11

9 / 11

10 / 11

11 / 11

❮ ❯

De komende maanden kunt u als lezer meegenieten met het opgetekende verhaal van Afinus de Vries. Hij was tussen 1954 en 1967 een zeer gewaardeerde en geliefde semiprofvoetballer bij Veendam.

Deze maand deel 1 van het verhaal van Afinus de Vries over een warme zomer, een onbekend virus, een ongewone voornaam, een gebeitelde lach en meer.

De warmste zomer ooit

Het is deze zomer extreem lang heet en droog in Nederland. Achteraf blijkt dit jaargetijde de warmste te zijn sinds de metingen in 1901. Halverwege augustus 2018 zoek ik contact met Afinus de Vries, oud-semiprofvoetballer van Veendam. Ik krijg hem zelf aan de lijn. Als ik hem niet duidelijk kan maken wie ik ben en wat ik wil, neemt zijn vrouw het over. ‘Hij is wat hardhorend hoor,’ zegt ze verontschuldigend. Ik denk dat ze bedoelt dat haar man wat moeite heeft met z’n gehoor. Als ik haar heb uitgelegd wie ik ben en waarvoor ik wil komen, is de afspraak na een kort overleg tussen beide echtelieden snel gemaakt. ‘Hij is weliswaar net uit het ziekenhuis, maar kom morgen maar voor het interview.’

De volgende dag meld ik me bij het strak vormgegeven appartementencomplex Oranjeborgh aan de Voormolenstraat in Veendam. Hoewel het gebouw er alweer een jaar of achttien staat, ben ik er als geboren en getogen Veendammer nog nooit binnen geweest. Om klokslag twee uur kondig ik via de intercom mijn komst aan. Daarna ga ik op de begane vloer op zoek naar het juiste huisnummer. Het is even zoeken, maar als ik de goede deur gevonden heb, zwaait deze al voor me open. Ik word gastvrij onthaald door het vriendelijke echtpaar. Beide tachtigers zijn zomers gekleed. Opvallend modern trouwens voor hun leeftijd. Afinus in een modieuze korte broek met een mooie bijpassende merkpolo. Daarna gaan ze me voor naar de woonkamer van hun tweekamerhuurappartement. De inrichting laat eveneens zien dat ze goed bij de tijd zijn. Ik kan geen klassiek meubelstuk ontdekken. Volgende week zal de goedlachse ex-prof 85 jaar worden en hebben zijn vrouw en hij het 60-jarig huwelijksfeest alweer een hele tijd achter zich gelaten. Ze vertellen me trots dat ze vier achterkleinkinderen hebben, drie kleinkinderen en twee zoons.

Daarna installeren Afinus en ik ons tegenover elkaar aan de grenen eethoektafel. Onbewust ga ik overdreven articuleren tijdens het gesprek. Er komt allerlei door mijn gastheer opgescharrelde voetbalmemorabilia om ons heen te liggen: krantenknipsels, foto’s, kaarten et cetera. ‘Ik had een virus, daarom heb ik een week in het ziekenhuis gelegen. Maar ze hebben het niet echt kunnen vinden, dus ik ben er nog niet vanaf,’ zo begint Afinus. ‘Ja, je schrijft het zonder een e. De meesten doen dat niet goed. Het is ook een naam die niet veel voorkomt. Volgens mij ben ik vernoemd naar Aaf(je), mijn grootmoeder. Ondertussen is de vrouw des huizes in de open keuken druk bezig met het voorbereiden van het avondeten. Eerst is er het gerammel van pannen, daarna hoor ik gesis en gespetter en vult de ruimte zich met de heerlijke geur van bradend vlees. ‘Hij is hier en daar wel wat kwijt hoor,’ roept mevrouw De Vries vanachter het fornuis. De voetbalveteraan lacht naar me. Het is een lach die de hele middag niet verdwijnt, alsof deze op zijn gelaat gebeiteld staat. Of ik hem mag tutoyeren? ‘Natuurlijk. Graag zelfs.’ Daarna trappen we af.

De vrouw van Max Rosies houdt voor het gemeentehuis in Veendam een prachtige elftalfoto vast. Veendam I in 1962 met vlnr. Jan Kuiper, Sietse de Jong, Janny Löhr, Jakob van Essen, Bé Kuiper, Frans de Munck, Renze Veenstra, Max Rosies, Jan Hoekema, Afinus de Vries en Harry Hulshof.

Volgende maand deel 2 van het verhaal van Afinus de Vries over een voetbalgekke meester, een groot gezin, leren in de praktijk, de oude Willem Grol en meer.