Altijd op zoek naar de mens achter het boek (deel 8)

De komende maanden volgt op deze website in gedeelten het verhaal van de 83-jarige Kor Boven. Hij bezocht tot nu toe in zijn leven bijna 600 schrijvers van boeken. En er staan nog meer te signeren boeken - én dus te ontmoeten mensen - op zijn bucketlist. De erudiete, geboren en getogen Oost-Groninger is altijd nieuwsgierig naar de persoon achter hetgeen hij of zij publiceert. Het leverde de vitale tachtiger interessante contacten op met zowel de plaatselijke huis-tuin-en-keukenschrijver als met (internationaal) schrijvende grootheden. De in Castricum woonachtige Boven ontmoette gevierde auteurs, beroemde sporthelden, spraakmakende politici, bekende presidenten en zelfs een Nobelprijswinnaar in binnen én buitenland. Waarom lukte het Kor Boven altijd een handtekening te bemachtigen en wat drijft hem? Is het in dit geval: wie goed doet, goed ontmoet? Zeggen zijn keuzes iets over hemzelf? En waarom ontroert het gesprek dat Boven had met de in 2005 overleden joods-Oostenrijkse nazi-jager Simon Wiesenthal hem nu nog? Kortom: het verhaal van de oud-supporter van voormalig profvoetbalclub Veendam is op zichzelf al een boek waard!

Deze maand het achtste deel van Kor Boven z’n verhaal over een bekende strafpleiter, thuis afspreken of in een restaurant, het afwimpelen van gesigneerde boeken, in contact met een oud-geletruidrager en meer.

Restaurant of thuis

De naam van advocaat en strafpleiter Gerard Spong valt. Kor Boven: ‘Hij was een keer in Leiden bij de universiteit. Je snapt het al: ik er naartoe. Daar valt wel iets te regelen. Of hij een boek heeft geschreven? Ja, ook eentje samen met Peter R. de Vries. Maar zelf heeft hij ook een aantal boeken over de misdaad op zijn naam staan. Hij hield in Leiden een lezing voor de studenten rechten. Bij aankomst stonden er allemaal leden van het corps. Het was een deftige boel. Ik vroeg Spong of hij wilde signeren. Hij zei: ‘Dat doen we anders. U mag de hele lezing bijwonen. Dat is veel leuker’. Op mijn vraag of we gelijk naar binnen moesten antwoordde hij ontkennend. De advocaat zei: ‘Het bestuur zit vooraan op gereserveerde plaatsen’. Toen wij binnenkwamen zat de collegezaal bomvol. De zaal loopt schuin naar beneden af. Maar wij kwamen helemaal op de eerste rij te zitten bij het college van bestuur. Tja, zo kom je dus van allerlei mensen tegen. Meestal als ik schrijf of bel vraag ik of er een restaurant bij ze in de buurt is. Waar we af kunnen spreken. Soms geven ze hier de voorkeur aan, maar soms mag ik gewoon bij ze thuis langskomen.’

‘Weet je nog dat Gerrit Jan Heijn vermoord is? Ik heb van zijn vrouw een boek, geschreven door journalist/schrijver Alex Verburg: De verzoening. Het verhaal van Hank Heijn, uit 2006. We waren bij een lezing van deze schrijver. Hij signeerde een aantal van zijn boeken waaronder ook dit boek. Ik liet hem weten dat ik het wel leuk zou vinden als mevrouw Heijn het boek ook zou signeren. Of Alex Verburg mij met haar in contact zou kunnen brengen. Ik moest hem maar een e-mail sturen. Op Koninginnedag had ik mevrouw Heijn aan de lijn. Alex Verburg had mijn mail doorgestuurd met mijn telefoonnummer. Ik legde haar uit wat ik wilde. Of er een restaurant bij haar in de buurt was? ‘Nee hoor,’ zei ze. ‘Kom maar bij me thuis’. Dat had ik dus niet verwacht. Haar man was vermoord en ik kon bij haar thuis komen. Ze gaf me het adres. Ik had een bloemetje voor haar meegenomen. Ze had de hele tafel volstaan met hapjes, noten en dadels. We hebben heel gezellig gepraat. Haar zoon woonde ook op het terrein. Die had daar een huis staan en kwam even kijken. Ze bood me aan om even het huis te bekijken. Ik kon moeilijk nee zeggen. Ze liet me van alles zien. Zelfs de werkkamer van haar man. Er hing een heel grote foto. Het was me toch een groot huis. En wat een megatuin. Het was bijzonder om dit te mogen zien. Ik vind het nog steeds opmerkelijk dat ze me het adres gaf. En dat ik bij haar thuis mocht komen. Of ze me vertrouwden? Blijkbaar had Alex Verburg gezegd dat het met mij wel goed zat. Terwijl ik altijd vraag of er in een restaurant of iets dergelijks kan worden afgesproken.’

Uitzondering

‘Er zijn weleens mensen die mij een boek aanbieden. Zo van: ik heb een gesigneerd boek van die en die. Ik noem maar een dwarsstraat: bijvoorbeeld van Koning Willem-Alexander. Dat wimpel ik dan af. Nee. Ik wil toch meer achtergrond bij het boek. Ik kon een keer een boek kopen van Jung, de psychiater. Je weet wel. Uit het rijtje van Freud. Het was een gesigneerd boek. Maar dat doe ik dan niet. Ik was een keer in de uitzending van SBS-Shownieuws ten tijde van de Boekenweek. Daarvoor gingen we eerst naar de schrijver Thomas Rosenboom in Amsterdam. Ze maakten daar tv-opnamen. Ik liet boeken door hem signeren. Later belde SBS me. Er had een meneer gebeld en ze vroegen of ze mijn telefoonnummer mochten geven. Ik vond het prima. Het was iemand uit de buurt van Zaandam die contact met me zocht. Hij vertelde me dat hij een gesigneerd boek had van de beroemde Russische schrijver Ilja Ehrenburg. Of ik hier belangstelling voor had? Anders zou hij het boek bij het oud papier doen. Nou, toen maakte ik een uitzondering. Dat heb ik wel gedaan. Het zou zonde zijn als zo’n boek bij het oud papier zou eindigen. Jammer om het weg te gooien. Dus dat boek staat wel in m’n collectie.’

Wielrenners

‘Of mijn ontmoetingen bijzondere verhalen opleveren? Zeker. Vroeger had je de wielrenner Gerrit Voorting. Deze oud-geletruidrager in de Tour de France woonde in Heemskerk en ik wilde hem graag ontmoeten. Dus op een gegeven moment ging ik naar dat en dat adres. Maar het was een oud adres. Hij woonde er niet meer. Die mevrouw daar vertelde me dat ik de straat moest uitrijden en dan bij de eerste straat rechts bij het hoekhuis verder moest vragen. Zij gaan altijd bij Voorting op bezoek. Nou, wie woonde daar? Fred André, de oud-voetballer van Telstar. Die wist me te vertellen dat Voorting in een verzorgingstehuis woonde. Nou, zo kwam ik dus terecht bij Gerrit Voorting, de oud-wielrenner, die in de jaren vijftig uitgroeide tot een van Nederlands beste hardrijders. Hij veroverde zelfs in 1948 bij de Olympische Spelen in Londen een zilveren medaille voor Nederland op de individuele wegwedstrijd. Tja, zo kom je dus via via weer bij mensen terecht. Zo kwam in ook een keer in contact met Rini Wagtmans, de voormalig wielrenner en ploegleider. Jazeker heb ik Joop Zoetemelk een keer ontmoet. Ik was een keer in Rotterdam omdat daar de schrijver kwam van het boek over Rini Wagtmans. Daar had ik mee afgesproken. Maar wat was er ook toen ik daar arriveerde? De Ronde van Katendrecht stond op het programma dus het wemelde van de wielrenners. Ja, Joop Zoetemelk liep er ook. Ik vroeg hem of hij het goed vond dat ik een foto maakte. Hij zei: het is nog leuker als we samen op de foto gaan. Ach, dat geluk moet je hebben. O ja, dat kan ik je ook nog even vertellen.’

Volgende maand het negende deel van Kor Boven z’n verhaal over Ard Schenk, Johan Cruijff, het Goethe-Institut, een norse man en meer.

Leer- en sportpark De Langeleegte-krant

Sinds de plannen voor het nieuwe leer- en sportpark aan De Langeleegte in Veendam, verschijnt hierover tweejaarlijks een informatief krantje: over verleden, heden en toekomst. In maart 2022 ontving ik in de brievenbus (bij de reclamefolders) hiervan een speciale editie. Het betrof namelijk een uitgave waaraan ik mijn medewerking mocht verlenen. Dat was mij een grote eer en genoegen. Vooral omdat ik met eigen ogen de ontwikkelingen en voortgang omtrent de vernieuwde Langeleegte heb mogen aanschouwen. En met veel plezier volg ik de wedstrijden van het jeugdige elftal van Veendam 1894 uitkomend in de tweede klasse L van het zondagvoetbal (volgend seizoen op zaterdag). Ze spelen tweewekelijks in het legendarische stadion aan De Langeleegte en zitten momenteel in een lastige fase. Na een belangrijke zege op rodelantaarndrager Nieuw Buinen (1-0) volgden twee nederlagen tegen respectievelijk WKE’16 (uit; 5-0) en Annen (thuis; 1-3). Veendam 1894 staat op dit moment met 13 punten uit 14 wedstrijden op een 11de plaats met alleen nog Gruno en Nieuw Buinen onder zich. Het jonge team van trainer Wietse de Blois bevindt zich nadrukkelijk in de gevarenzone en moet naar beneden kijken. De maanden april en mei worden in die zin cruciaal in de strijd om lijfsbehoud. Gaat de talentvolle ploeg zich handhaven? Daarmee zou de doelstelling voorafgaande aan het seizoen zijn gehaald. We gaan het volgen.

Herhaalde oproep optekenen Fleurke-familiehistorie

Zoals ik al eerder zei vorder ik gestaag met het onderzoeken van de Fleurke-familiegeschiedenis. De stamvader, Johan Carl Wilhelm (1786-1865), van alle Fleurkes in Nederland streek omstreeks 1800 vanuit Duitsland neer in Oude Pekela. Hij vestigde zich daar als meesterschoenmaker. Ondertussen heb ik met behulp van verschillende mensen (ook bijvoorbeeld van het Veenkoloniaal Museum in Veendam, Stichting Oud Winschoten, gemeentearchief Oude Pekela) en (verre) familieleden al aardig wat (foto)materiaal kunnen verzamelen. Ik kom steeds meer aan de weet en het levert zeer informatieve verhalen op. Zodoende heb ik de Fleurke-stamboom al aardig compleet vanaf Anton Florinus in 1555. Hierbij doe ik nogmaals een oproep aan een ieder die me eventueel verder kan helpen om deze familiehistorie verder vast te leggen. Het zij met mooie verhalen en/of documentatiemateriaal zoals historische foto’s, aktes en andere interessante bronnen. Iemand die iets weet, mag contact met me zoeken. Ik zou dat erg op prijs stellen. Vooral uit de vertakking van de tweede zoon van onze stamvader, Johannes Martinus (1825-1896), ben ik nog op zoek naar verhalen. Verder is het internet een onuitputtelijke bron van informatie. Vooral ook omdat archieven digitaal steeds meer toegankelijk zijn, ontdek ik veel over de Fleurkes uit het verleden. Dat varieert van VOC-vaarders tot een verzetsheld uit WOII. Prachtig om hier over te schrijven.